11 mei 2010 - Aquatica

Een waterpark is niet echt mijn ding. Ik vind het prima om op een ligbed onder een parasol een boekje te lezen, en de Lazy River vind ik ook leuk, maar voor de rest zie ik het niet echt zitten om mezelf in een gekleurde afvoerbuis te proppen en dan met een rotvaart naar beneden te cirkelen. Zul je zien, kijk ik halverwege de rit naar beneden, zit mijn badpak tot mijn middel. En dan doe ik verwoede pogingen om deze naar boven te hijsen, maar door de vaart en door de vorm van de buis lukt het natuurlijk niet om mijn armen naar boven te brengen. Aaaaaaargh… nee, niet mijn ding, zei ik dus.

Voor het omkleden even kijken naar de onderwaterwereld van Aquatica.

De kinderen wilden echter dolgraag naar Aquatica, en laten we eerlijk zijn, dat is niet echt zo vreemd. Je hebt hier in Orlando veel waterparken, maar Aquatica is extra bijzonder. Zo kun je door doorzichtige buizen glijden, terwijl er vlak buiten die buizen dolfijnen zwemmen. En terwijl je door de Lazy River glijdt, kom je langs Aquaria met prachtig gekleurde vissen. Voor de rest zijn er veel spectaculaire glijbanen, maar die zijn dus niet aan mij besteed ;-)

Oké, op één glijbaan na dan. Michael en de kinderen wisten me naar een glijbaan te lokken waar je met een rubberen band van afgaat. Met z’n vieren in een rubberen band dus. “Het gaat echt héél rustig. Er kan niets gebeuren. Je zult het harstikke leuk vinden!” verzekerden ze me.

Nou eh, dat pakte wel wat anders uit. De band ging met een rotvaart door de buis. Af en toe lukte het me om een blik over de rand van de glijbaan te werpen en dan zag ik dat we op duizelingwekkende hoogte zaten. De band zwiepte maar van links naar rechts en mijn grote angst was dat hij nog eens óver de rand zou zwiepen. Na een tijdje kwamen we in een donkere tunnel met golfslag. Ik stootte keihard mijn hoofd, Merlijn riep ook heel hard “Auw!” en Quintijn vroeg bezorgd: “Waar is papa nou gebleven?”

Nou, papa was er nog, maar dat scheelde niet veel. Michael was namelijk de band uitgestuiterd en hard tegen Merlijn aangekomen. Hij stuiterde weer terug de band in, dat dan weer wel, maar beneden aangekomen, kwam hij erachter dat zijn ribben wel heel erg pijn deden.

Michael had het toen ook wel even gehad met de glijbanen. We hebben samen toegekeken hoe de kinderen joelend van de ene naar de andere glijbaan renden en  zijn toen maar als een oud, seniorenstel, naar de ligbedden teruggestrompeld ;-)

Aan het einde van de dag waren we allemaal verbrand. De kinderen zijn tevreden en verkondigen keer op keer dat ze dit het leukste park van Orlando vinden. Zelf heb ik het ook naar mijn zin gehad. Vooral ook omdat het heerlijk rustig in het park is en het niet moeilijk was om een ligbed te bemachtigen. In de zomer, wanneer het nog warmer is en tien keer zo druk, lijkt het me hier iets minder ideaal. Een bezoekje in de meivakantie valt echter goed te doen!